Deze 4ing hoort thuis is een geheel van vijf 4ingen die doorgingen in de advent van 2002 op Ten Bos, Erembodegem. De rode draad in deze adventswerking was de idee van het 'vorm krijgen' van de wereld, de schepping maar vooral van de mens (menswording ~ advent). Vooraan, op het altaar hebben we dat ook visueel vorm gegeven door een 'blok' klei in die vier weken langzaam vorm te geven tot het een gelaat, een gezicht werd. Week na week werden de trekken duidelijker: de mens werd uit de klei getrokken.
De vijf 4ingen hebben de volgende titels: In en vanuit de chaos verlangen wij... (eerste adventszondag); Gevormd tegen wil en dank... (tweede adventszondag); Vorming, een leven lang?!? (derde adventszondag); Een gelaat uit de klei (vierde adventszondag); Een vrouw, een man, een kindje uit klei, in mensen als sterren komt God ons nabij (Kerstmis).
Met het zoeksysteem op deze site kan u de andere 4ingen ook gemakkelijk terugvinden.
1.
Is onze toekomst vastgelopen, zien wij geen licht en redding meer,
geen rechte weg om op te lopen, daalt donker op de aarde neer,
breek Jij dan in ons leven binnen, zeg Jij ons nieuwe toekomst aan,
doe Jij ons dan opnieuw beginnen, roep Jij ons om jouw weg te gaan.
2.
Jij die ons zien zult als wij dwalen en als wij neergebogen zijn,
zul Jij ons uit de diepte halen, maak Jij de zware machten klein
Armen vul Jij met goede gaven, mensen gebogen richt Jij op,
al wie Jou om bevrijding vragen, vinden in Jou hun redder - God.
3.
Laat dan aan ons jouw woord geschieden, breng ons in licht, en vuur ons aan.
Wees er voor ons, troost ons verdriet en wek onze wil om op te staan.
Wat Jij beloofd hebt, laat dat komen aarde vol van gerechtigheid.
Breng ons de vrede die wij dromen, kom over ons, verhaast de tijd.
Le. 1
Elke mens wordt als een hulpeloos wezentje geboren.
We zijn nog bijna niets en zonder hulp kunnen we niet overleven.
Als baby worden we in een chaotische wereld geworpen,
blind en zonder inzicht moeten we aan onze levensweg beginnen.
We zijn nog geen mensen, maar we kunnen wel 'mens' worden.
In die chaos van ons eigen scheppingsverhaal,
krijgen wij langzaam vorm en groeit onze persoonlijkheid.
Wij worden gevormd, zonder dat we daar in die eerste levensjaren kunnen voor kiezen,
We leren een bepaalde taal kennen en worden in een bepaalde cultuur opgevoed.
De regels van beleefdheid worden ons ingeprent.
Later zijn het onze vrienden en vriendinnen die opleggen wat 'in' is,
wat 'cool' is en hoe je je moet gedragen om aanvaard te worden.
Langzaam worden ons bepaalde patronen opgelegd
en willens nillens moeten we die aanvaarden.
Zoals hier vooraan de klei ook al in bepaalde vormpjes werd geduwd,
zo hebben bepaalde patronen ons eigen leven bepaald.
Soms gaan we daar gebukt onder, zoals we vandaag in het evangelie zullen horen.
Soms zijn we door die aangeleerde patronen erg kortzichtig:
chauvinisme, racisme, onverdraagzaamheid...
zijn er de woekerende uitwassen van...
Maar anderzijds geven die modellen
ons soms ook een fundament en stabiliteit.
Pr.
Toch is elke adventstijd, een tijd van verlangen naar een nieuwe geboorte.
Een wachten op de komst van God in ons leven en onze wereld.
Wij vieren hier vandaag weer een God die in geen enkele structuur te vangen is,
we kunnen Hem geen vormpje opleggen.
Daarom kanje Hem niet langer opsluiten in een tempel, een kerk,
of in theologische structuren.
Jahweh komt als een licht temidden van de duisternis.
En licht ontsnapt altijd aan elke vorm en beperking die je het probeert op te leggen.
Daarom steken we vandaag twee kaarsen aan:
opdat deze kleine lichtjes mogen schijnen
en met hun licht over vrijheid en onbevangenheid zingen.
Le. 2
Omdat we zo dikwijls denken dat onze manier van leven de beste is,
en we niet meer beseffen dat onze ideeën
heel sterk beïnvloed zijn door onze opvoeding, onze tijd en onze cultuur.
Omdat we mensen dan keihard veroordelen
en onszelf niet langer in vraag stellen.
Daarom bidden we om Gods licht
en we beloven dat we Zijn licht willen laten schijnen.
(gezongen)
This little light of mine, I'm gonna let it shine. (3x)
Let it shine. Let it shine. Let it shine
Le. 2
Omdat we soms blind waren voor de gevolgen van een opvoeding
waaronder mensen in onze omgeving gebukt gaan.
Door verwaarlozing, geweld, misbruik,
worden kinderen vaak in een verdomhoekje geduwd
waar ze voor de rest van hun leven niet meer uit geraken.
Voor hen bidden we om Gods licht en warmte,
en voor onszelf om meer aandacht en begrip voor hun problemen
(gezongen)
This little light of mine,...
Le. 2
In elke adventsperiode willen we ook aandacht geven
aan het bestaan van een 'vierde wereld' in Vlaanderen.
Opgevoed worden in een kansarm gezin betekent altijd
dat de gevangen zit in een duivelse kringloop van sociaal onrecht.
Het bestaan van die kansarmoede is een 'maatschappelijke zonde'
waarvoor we allemaal een beetje verantwoordelijkheid dragen,
en waarvoor hier ook vergeving willen vragen.
Laat ook hier jouw licht schijnen, God,
zodat ons begrip en onze aandacht kunnen groeien.
(gezongen)
This little light of mine,...
Pr.
God onze Vader,
nog een paar weken scheiden ons van Kerstmis.
Help ons opdat we in deze voorbereidingstijd
met meer aandacht en zorg zouden omspringen met Jouw mensen.
Doe ons inzien dat in Jouw ogen de menselijke waardigheid
niet afhangt van opvoeding, vorming of culturele bagage.
Help ons om ongelijkheid weg te werken.
Geef ons de kracht om samen te zoeken naar een weg van vrede en vriendschap.
Dit vragen wij U door Jezus Christus, Uw Zoon. Amen.
Le. 1
Om wat dichter te komen bij de realiteit van de kanssarmoede en beter te begrijpen wat er bedoeld wordt met ons themaa van vandaaag, laten we iemand aan het woord die haar eigen levensverhaal doet. Luister maar naar dit getuigenis van Lea over haar schooltijd.
"Ik ben opgegroeid bij mijn beide ouders, als derde van acht kinderen. Vanaf drie jaar ben ik naar school gegaan, en nog altijd heb ik contact met een kleuterlerares van in die tijd.
Na de kleuterklas ben ik veranderd van school, we waren verhuisd naar een andere stad. De schooltijd was leuk en ik heb nog altijd contact met medeleerlingen. Na mijn 12 jaar ben ik bij de zusters gegaan om snit en naad te volgen. Jammer genoeg moest ik na twee jaar gaan werken. Op 14 jaar ben ik gaan werken in een fabriek om broeken te stikken in stukwerk. Ik was zo graag kapster geworden, maar mijn ouders konden dit niet betalen, en ik moest geld binnenbrengen. Ik heb nog altijd spijt dat ik geen diploma heb.
Ik hoop dat mijn kinderen wel een diploma behalen. Voor het moment heb ik nog vijf schoolgaande kinderen, maar het is wel moeilijk als alleenstaande moeder al de rekenin-gen van school te betalen. Het lager onderwijs gaat nog, maar de drie oudsten... dat wordt moeilijk. Vooral de uitstappen en reizen, zoals naar Parijs voor een week, kosten mij 500 Euro voor de twee, zonder de andere benodigdheden in de klas. "
Pr.
Ook Jezus herkent mensen die gebukt gaan onder hun verleden. Zo'n ontmoeting wordt verteld in het evangelie van Lucas, hoofdstuk 13::
Eens onderrichtte Hij op sabbat in een van de synagogen, toen er plotseling een vrouw kwam die bezeten door een geest, achttien jaar lang ziek was; zij was kromgebogen en kon zich in het geheel niet oprichten. Toen Jezus haar zag, riep Hij haar bij zich en sprak: ' Vrouw, ge zijt van uw ziekte verlost. ' Hij legde haar de handen op en op hetzelf-de ogenblik richtte zij zich op en verheerlijkte God. Geërgerd, omdat Jezus op sabbat genas, nam nu de overste van de synagoge het woord en sprak tot het volk: ' Zes dagen zijn er waarop gewerkt moet worden. Komt u dus op die dagen laten genezen en niet op de sabbatdag. ' Jezus gaf hem ten antwoord: ' Huichelaars! Maakt niet ieder van u op sabbat zijn os of ezel van de voederbak los, om hem naar de drinkplaats te voeren? En behoorde dan deze vrouw, nog wel de dochter van Abraham, die niet minder dan achttien jaar lang door de duivel is kromgesloten, niet van die boeien bevrijd te worden op de sabbatdag? ' Toen Hij dit zei, stonden al zijn tegenstanders beschaamd. Maar heel de menigte ver-heugde zich over al de heerlijke daden die Hij verrichtte.
1. Als hier of daar een vrouw wordt opgericht
en zich, rechtop gekomen warmt in licht,
wordt weer een stukje schepping afgemaakt:
zij is tot haar bestemming aangeraakt.
2. Als ergens eens een man tot vrede komt
en zich niet langer in de strijd vermomt,
dan weer is het de levenskracht die wint:
hij durft het aan met zachtheid als een kind.
3. Als in de buurt twee mensen samengaan
en elk het aandurft niet alleen te staan,
dan wint de liefde weer van angst de strijd:
zo komen mensen tot barmhartigheid
4. Als wij hier samen delen onze kracht
en leren hoe de minste wordt geacht,
dan bouwen wij weer verder aan het Rijk
en mogen daarmee zijn aan God gelijk.
Pr.
Ik sta altijd weer verstomd
dat er vogels zijn die in een kooi kunnen zingen.
Ik heb altijd optimisme bewonderd,
van wie kan lachen, mensen troosten en moed geven,
ofschoon hij een gevangen vogel is met gebroken vleugels,
soms vastgelopen in een kansloos verleden.
Al.
Toch geloven wij dat de geest sterker kan zijn dan je lichaam.
Hij steekt telkens weer een klein lichtje aan:
Geloof, zo klein soms als het vlammetje van een kaars....
Wij geloven in die steeds onvermoede kracht die God ons aanreikt
die ons sterk kan maken.
Wij geloven in die nimmer veroordelende,
maar zelf veroordeelde en verrezen Christus
en dat maakt ons sterk.
Wij geloven in de vernieuwende, verzoenende kracht van de Geest
en ook dat maakt ons sterk.
Wij geloven in de kracht van onze gemeenschap
en zo maken wij elkaar steeds nieuw en sterk.
Amen.
Le. 2
Laat ons bidden dat wij vandaag
tenminste al in onze eigen gemeenschap en waar wij staan,
niemand uitsluiten, niemand opofferen aan ons eigen belang.
Le. 2
Dat wij geen vooruitgang noemen waar een ander aan ten onder gaat.
Dat wij geen groei noemen waar een ander minder van wordt.
Dat wij geen vrijheid noemen wat een ander het recht ontneemt
om zichzelf te zijn.
Dat wij geen gemeenschap noemen waar de minste
niet de meeste aandacht krijgt.
Le. 2
Laat ons bidden dat wij vandaag op de plek waar wij staan
niemand uitsluiten,
maar dat wij het vermogen ontwikkelen
om de laatste, de stilste, de zwakste van de groep
te omgeven met aandacht en respect.
Pr.
God, levengevende vader,
leer ons hoe het kan:
niemand uitsluiten, nergens en nooit. Amen.
Pr.
Vader, in dit brood bieden wij ons leven aan.
Neem ons. Maak ons tot brood,
tot gegeven en gedeelde mensen.
Maak ons leven tot het uwe.
In deze beker bieden wij ons leven aan.
Neem ons. Maak ons tot een beker
van verbondenheid
en van een nieuw vertrouwen.
En laat ons leven, in breken en delen,
ook de sporen dragen van uw aanwezigheid.
Algemene pagina met mogelijke hooggebeden
1.
Door zachte stilte nieuw gevonden
en voorbereid op nieuwe storm;
door zachte stilte nieuw gevonden,
de geestkracht zoekt zich nieuwe vorm.
2.
De visioenen gaan herleven
van onderop en reken maar:
de Messias komt in ons leven,
een nieuwe toekomst met elkaar
3.
De grote woorden zullen keren,
maar dan bescheiden, zacht en sterk;
De grote woorden zullen keren
door liefde Gods als mensenwerk.
Pr.
God en Vader, het is donker
als we elkaar het licht in de ogen niet gunnen.
Zwaar is het als we op elkaar blijven wegen
zodat sommigen kromgebogen door het leven moeten gaan
Vuil is het als we elkaar blijven zwart maken.
Maar, licht kan het worden
als we open zijn naar elkaar toe.
Lichter kan het worden
als we samen uit de put durven kruipen.
Mooi kan het worden
bij de hand die wordt uitgestoken.
Geef ons de kracht om met Jou
deze ongehoorde dingen waar te maken
voor de wereld rondom ons. Amen.
| Titel | Gevormd tegen wil en dank… |
|---|---|
| Soort viering | Eucharistieviering |
| Gelegenheid | Advent |
| Beschrijving | Heel mooie en originele viering die past in een cyclus van vijf vieringen uit 2002 rond het thema 'vorm krijgen / geven'. |
| Doelgroep | Parochie |
| Leeftijdsgroep | vanaf 12 jaar, vanaf 15 jaar, vanaf 18 jaar |
| Trefwoorden | vormen, klei, wil, dank, tegen, tegen wil en dank |
| Jaartal | 2002 |
| Samensteller | Werkgroep Liturgie Ten Bos (Peter Biesbrouck) |
| Inzender | Peter Biesbrouck |
| Peterenilse@pandora.be |
KU Leuven - Faculteit Theologie & Religiewetenschappen
Thomas © 2002 - 2023
